Oost west, thuis best

Op een bewolkte, regenachtige dag gingen wij de grens over. Het valt mij op dat bij elke vernieuwde grenspost Bosnië een stukje van eigen grond aan Kroatië inlevert. Kijkend naar onze politici verbaast mij dat ook niet.
Eerste stop een grotere stad in Bosnië. Eigenlijk toen wij in de stad waren, viel de grote wel mee. Een uitgegraven centrum, oude stoeptegels eruit, nieuwe erin, deed me denken aan Nederland. Door de stad stroomt een prachtig rivier, een van de juwelen van Bosnië, Una. Verder heeft de stad niks bijzonders te bieden. Snel koffie gedronken in een druk bezet café, en dat om 8.30 in de ochtend. Bij ons gaan mensen voor het werk nog even socialiseren. En iedereen rookt, groot, klein, ziek, gezond. Maar toch was ik blij dat ik er was. Het is een soort verliefdheid. Bij de grens voel je al vlinders in je buik. Je denkt aan het eten, je denkt aan de mensen en je voelt je grenzeloos blij. Wij hadden nog een klein spannend stukje te gaan, hun territorium. Ook al denk je bij jezelf:”Dit is allemaal Bosnië. Dit is allemaal van de Bosniaks.”, je voelt wel een soort ongemak en biedt dat niks kapotgaat. Naar de wc gaan zit er niet in. Even voor en meteen daarna. Gelukkig betreft het een klein stukje van ongeveer 3 kwartier rijden. En gelukkig weten wij niet precies waar de ene gebied ophoudt en waar de andere begint, dus voor ons is het altijd 3 kwartier. Tweede stop bij hemels eten. Al de dag ervoor zat ik te bedenken wat ik allemaal ga bestellen. Ik zou beginnen met trahana, soep. Daarna zou ik klepe (een soort tortelini) nemen met salade. Een ook nog kaasplateau erbij, maar geen Emmerelander, wel huisgemaakte kazen uit de streek. De beste kazen ter wereld. En natuurlijk ook nog een toetje. Dus wij daar, klepe hebben zij niet. Wel een hele keuze van andere lekker eten. Dus gang een trahana, daarna kaasplateau, dan pita (deeggerecht) met huisgemaakte zure kool. En dan nog baklava als dessert. Alles bij elkaar, inclusief drinken, was het amper 5 euro per persoon. Hier kwam ik dus ook voor. Voor lekkere eten en gezellige sociale mensen. Voor politieman die je aanhoudt op de weg en als eerst zegt:”Zeker nog nooit van licht gehoord of zo.”, en ons dan laat gaan. Voor al die sterke verhalen. Voor lachende mensen. Voor mensen die je recht in de ogen aankijken. Voor de politici met verkiezingslogan:”Kies voor ons, wij hebben al genoeg gestolen”. Voor de man die PTT post belt om zijn zoon via het mobiel te traceren. De zoon had na een ruzie auto gepakt van zijn vader en weggereden en wil zijn mobiel niet opnemen. De vader wil even tegen hem zeggen dat hij wel moet tanken, omdat de benzine bijna op is. Voor de geur van stoken, grote deel van huishoudens stookt nog hout thuis. Het hoort allemaal bij. Ook het gevoel van een zesjarige als je winkel binnenstapt, omdat de mensen direct en gevat zijn en je weet niet hoe je daarop kan antwoorden, omdat je het niet meer gewend bent. Het volwassen worden in je eigen land, ook daarom ben ik hier. Op naar de volwassenheid en nieuwe avonturen.