Lang, lang geleden

Lang, lang geleden, in een verre, verre land, verwegistan zeg maar, tenminste voor diegenen die de geografie niet kennen, vertelde mijn oma altijd sprookjes aan mij. Ik zat dan bij haar in de schoot en ze vertelde de verhalen over slapende prinsessen, over ridders die zeven meren moesten overzwemmen, zeven bergen beklimmen en zeven eenden doodschieten, over een meisje die op bezoek ging bij haar oma, over broer en zus die een huisje van chocolade tegenkwamen, enz. De moraal van elke verhaal was dat het goede altijd overwint van het kwade. Aan goede mensen gebeuren alleen maar goede dingen. Elke goede daad wordt in veelwoud beloond. Dan wordt je volwassen en besef je dat het eigenlijk niet zo werkt. Maakt niet uit hoeveel broodjes je aan de daklozen hebt gegeven en hoeveel centjes van je rekening per maand worden afgeschreven voor de kinderen die je nog nooit hebt gezien, op een of andere manier komt die veelwoud maar niet terug. Daarnaast zijn je eigen verwachtingen ook hoger, niet alleen door het geloof in sprookjes en door (verkeerde) opvoeding, maar ook door een simpele rekensom. Persoonlijk ga ik van uit dat iedere mens evenveel slechte en goede dingen in zijn leven zal meemaken. Tenminste dat zou eerlijk zijn. Dus als je in je beginjaren veel hebt meegemaakt, dan komt na die tijd alleen maar goede dingen. Al bij al, ik zit maar te wachten, maar Winston kwam maar niet bij mij aanbellen met een bosje bloemen van de Postcode loterij. Ok, het zou wel helpen als ik het zou spellen, maar hier gaat het even om de gedachte. Dus besloot ik terug te gaan naar mijn verwegistan, tenminste tijdelijk. Eerst leek het een erg goed idee en een goede kans, tenminste wat betreft de carrière ontwikkeling. In tweede instantie leek het toch een slecht idee, gezien ik alles in een zeer korte tijd moest regelen. De flat gingen wij (deels) onderhuren, dus mijn en zijn spullen moesten verhuisd worden naar een kamer, het liefst netjes en gesorteerd. Zoals gewoonlijk zat hij op de bank te roepen dat het “verhuizen zo klaar was”, terwijl ik tegelijkertijd en de spullen aan het sorteren en opbergen was en telefonisch de administratie probeerde af te handelen. Toen had ik nog overwogen om op het laatst nog te zeggen:”Ach joh, laat maar zitten, ik heb mij bedacht”. En toen kwam de omkeer. Twee dagen voor de grote vertrek zaten wij met vrienden te kletsen. Zoals altijd begint de ene met een verhaal en gaat de andere verder. Het begon met een verhaal over een vrouw. Omdat zij goed kon koken maakte zij tijdens de oorlog eten klaar en bracht die naar de gevangene in concentratiekamp. Onder de gevangene was haar eten beroemd en heeft velen de honger bespaard. Vijftien jaar later woont hetzelfde vrouw in een andere stad en heeft zij een rechterlijke handtekening nodig om zich definitief te hervestigen. Je zou denken dat een handtekening een simpel iets is wat je in een dag kan regelen. Nou, dat kan vies tegenvallen. Je moet het zien als een soort piramide spel, waarbij je bij elke persoon, nog de vijf personen onder die persoon moet zien te vinden. Dus je moet voorbereid zijn op maanden lange marathon naar de handtekening. wel lange tenen hebben. Dus de vrouw begint met haar race. Het begin is niet goed. De rechter die zij moet hebben just left the building. Een vriendelijke receptioniste wijst aan de teleurgestelde vrouw een voorbijganger en verteld dat hij ook rechter is en dat hij misschien kan helpen. Zij spreekt hem aan en zegt haar naam. Hij blijft versteend staan. Vijftien jaar geleden was hij een van de gevangenen die door haar maaltijden gered was. Binnen een uur was alles geregeld. Dezelfde vrouw heeft ook een dochter die net twee studies heeft gedaan, maar geen baan kan vinden, omdat je in verwegistan alleen een baan kan vinden als je connecties hebt. Vrouw heeft geen connecties, dus haar dochter heeft geen baan. Nu zit zij thuis, in de nieuwe stad, met iemand die ook nieuw is in de stad, maar vijftien jaar geleden ook gevangene was. Hij blijkt wel connecties te hebben en ook nog bij het ministerie. Met een lunch regelt hij een goede baan voor haar dochter. De goede heeft overwonnen, haar goede daden zijn in veelwoud bij haar teruggekomen. Dan komt verhaal over een andere man. In zijn nieuwe thuisland hielp hij altijd aan al zijn vrienden met het verbouwen. Elke vrije minuut bestede hij aan de anderen, niet aan zijn familie en ook niet aan zijn gezien. Dan kwam de tijd dat hij zelf een huis kocht in zijn nieuwe thuisland en dat hij zelf hulp nodig had bij het verbouwen. Opeens waren zijn vrienden, voor wie hij altijd wel tijd vrij kon maken, te druk met hun eigen baan en hun eigen gezin. Hij moest alles zelf doen. Zijn familie zei dan ook steeds tegen hem:”Zie je wel dat je gek was om anderen te helpen, nu heeft niemand tijd voor jou.”. Hij zei niks. Na een tijd besloot hij een huis te bouwen in verwegistan. Hij had een stukje grond daar. Dus hij pakte zijn spullen en ging erheen om alles te kopen en te voorbereiden wat je nodig hebt om een huis te bouwen. Hij liet aan iedereen weten wat hij van plan was en ging op weg. Toen hij aankwam bleek al het nodige materiaal ter plaatse voor hem te zijn achtergelaten. Ook stonden er al betaalde bouwvakkers op hem te wachten. Al die vrienden die hij vroeger had geholpen en die geen tijd hadden om hem in zijn nieuwe thuisland te helpen hebben in verwegistan gezorgd dat alle ingrediënten voor een huis op hem al staan te wachten. Zijn huis in verwegistan was in een record tijd gebouwd en heeft hem net zo veel gekost als de goedkoopste nieuwe fiets in zijn nieuwe thuisland. En toen besefte ik dat dit precies de reden was van mijn verlangen naar mijn verwegistan. Ik verwacht niet dat de prins op de witte paard mij op een goede dag komt ophalen, of dat de pompoen in een A3 veranderd, maar ik blijf geloven in de goedheid van de mens. Wonderen blijven bestaan en ook het geloof in de menselijkheid. Het is goed om niet alleen aan jezelf te denken maar ook om een helpende hand aan iemand anders toe te reiken. Dus zet je ogen scherp en kijk waar jij kan bijdragen.